«Εμείς είμαστε ακρίτες, κυρία»
Αυτό είπαν τα παιδιά της τρίτης τάξης του Γυμνασίου Λαιμού στη συνάδελφο που θέλησε να προκαλέσει «ιδεοθύελλα» με τη λέξη ακρίτες. Παρήγορη αλήθεια βεβαιότητα. Στη βορειοδυτική εσχατιά της ελληνικής επικράτειας δεκαπεντάχρονα παιδιά αισθάνονται ακρίτες. Κι αν έχουνε δίπλα τους τη λίμνη, δεν χάνονται στα λιμνάζοντα νερά των ποικίλλων συμβιβασμών και υποχωρήσεων της εποχής μας.
Γυμνάσιο-Λυκειακές τάξεις Λαιμού, ένα σχολείο που με βάση τα καινούρια δεδομένα στο χώρο της εκπαίδευσης και τις ήδη εφαρμοζόμενες και σχεδιαζόμενες πολιτικές αποδιάρθρωσης, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Δεν είναι βιώσιμο εφόσον σύμφωνα με κάποιους δεν συμπληρώνει ικανό αριθμό μαθητών ανά τάξη (καμία σχέση με τα τριανταπενταμελή τμήματα που.. οραματίζονται οι εισηγητές της νέας τάξης στη σχολική ζωή). Στοιχίζει πολύ, αφού η αντιστοιχία καθηγητών-μαθητών δεν συμφωνεί με τη διαίρεση που έχουν στο κεφάλι τους οι εμπνευστές της αποδόμησης της εκπαίδευσης. Κλείνει συχνά, λόγω καιρικών συνθηκών, οπότε καλύτερα να μην ανοίγει διόλου, κι ας είναι το μοναδικό που εξυπηρετεί τα χωριά του δήμου Πρεσπών.
Γιατί να λαμβάνεται μέριμνα για εξήντα πέντε Ελληνόπουλα στα σύνορα, ας δοθούν αυτά τα χρήματα σε «συμβούλους» που ευαγγελίζονται «τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή», στα «project» της σύγχρονης δουλείας για τους πληβείους της νέας εποχής. Ας κλείσει το σχολείο, ας ερημώσουν τα χωριά, ας συρρικνωθεί η Ελλάδα...
Σήμερα 25/01/2012 η προσέλευση είχε οριστεί στις 8 και 10 π. μ. κανονικά. Οι εκπαιδευτικοί που με δικά μας οχήματα και έξοδα καθημερινά κάνουμε τη διαδρομή Φλώρινα-Πρέσπες είτε Κοζάνη-Καστοριά-Πρέσπες, βρήκαμε ομίχλη, παγετό, χιονόπτωση. Όχι δεν επρόκειτο για κάτι καινούριο, αυτή η κατάσταση είναι η ρουτίνα μας. Και δεν υπάρχει καμία μέριμνα για να αντισταθμίζεται η ταλαιπωρία. Ούτε οδοιπορικά δεν λαμβάνουν οι συνάδελφοι οδηγοί, αν και πολλοί συμπληρώνουν ωράριο σε δυο και τρία συνολικά σχολεία. Μάλιστα βρέθηκαν κάποιοι να πουν πως έπρεπε, τις ημέρες που τα σχολεία παρέμειναν κλειστά λόγω παγετού, οι εκπαιδευτικοί «να βρίσκονται στη θέση τους». Προφανώς, εννοούσαν, με ειδικά μισθωμένα από το υπουργείο «μας» ελικόπτερα (!) «Αν δε θέλουν, ας παραιτηθούν», ακούστηκε …ανεπισήμως από επίσημα χείλη.
Ε, λοιπόν όχι, δε θα παραιτηθούμε. Επειδή για μας δεν ισχύουν οι κούφιες εξαγγελίες για το «νέο σχολείο», μεταμοντέρνο έκτρωμα της νέας εποχής. Επειδή το σχολείο έχει φλέβες, αίμα, καρδιά και δική του ζωή. Επειδή οι έννοιες αλληλεγγύη, συντροφικότητα, ελπίδα παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στις καθημερινές δυσκολίες και αντιπαλεύουν την απαξίωση από την μια μεριά και την απογοήτευση από την άλλη.
Επειδή, σήμερα, παρά την ολισθηρότητα που ακινητοποίησε το σχολικό λεωφορείο, τα παιδιά ήρθανε στο σχολείο του Λαιμού. Πολλά ξεκίνησαν με δική τους πρωτοβουλία και έφτασαν με τα πόδια από διπλανά χωριά παρέες παρέες . Άλλα μεταφέρθηκαν από τους γονείς σε συγκεκριμένα σημεία, όπου υπήρχε καλύτερη πρόσβαση για το λεωφορείο. Πάντως ήρθανε …και στα μάτια τους φώλιαζε η χαρά κι οι «ανταύγειες απ’ το θαύμα του κόσμου». Ήρθανε..γιατί είναι ακρίτες.
